وبسایت رسمی محمدحسین داودی در لوکس بلاگ

مثل روز روشن بود درست مثل روز روشن بود

درست مثل موم در دستم تمامشان درست روشن بود
تمام راز های آدم ها تمام حادثه هایی که آنتوان دیده بود
میان کوه های گم شده در مه چه خوب روشن بود

آه آنتوان

در میان ابرها و کوه ها خطای چشم آدمی برات مثل روز روشن بود

روح قصه ات برای کهکشان دوردست مثل روز روشن بود

رنج های نسل ما قصه هات نیش ها کنایه هات مثل روز روشن بود

آه آنتوان
آرمان جاودانه ات برای کودکان شهر دور روشن بود

آنچنان که گاه از هجوم رازهای در گلوی تو

قلب محکم و تپنده ای خسته می نشیند و عجیب درد میکند

آه آنتوان تو پاسدار یک حقیقتی

حقیقتی به تلخی شکست آدمی

قرارداد های ذهن آدمی

چارچوب منطقی و تجربی و کاسه ی خیال جنس آدمی

خوب و بد و جابه جایی و زمان مرگ ومیر

آفرینندگان آرمان شهر یک هنر
درمیان لایه های تاریخ آدمی ستوده می شوند

آرمان روشن تو هم برای آدمی اگرچه گنگ
بزرگی ات برای کودکان درست مثل موم بازی شان

هر چه آدمی بزرگ تر

از سرشت پاک دورتر

سادگی گوهری ست

که دختر هزار چهره ای از میان ما ربود

بعد چرخ زد چرخشی غریب و دلفریب

و یک صورتک از انسان روی صورت پلید ما گذاشت

موهـبـت های آسمانی زمین
کم کم از نسل سرد ما پس گرفته می شود

مثل اینچنین شبي
شاعر جوان به ديوار هاي کاگلي چشم دوخته

سايه ی قصرهای مرتفع مانع از تابش نور ماه

روی درزهای کاگل بود
سکوت شب درکنار های وهوی کوچه ها

به کودکی اجازه داده بود تاصداش را به گوش واژه ها بیاویزد

در آن گیر و دار خاک داد و قال ماورایی عجیب
توی ذهن داستان نویس روشن بود

های دیو قصه های هولناک های

باز هم طمع به روح داستان نویس دیگری نموده ای ؟
خموش ای فسونگر دروغگو فرشته ی سپید در درون سیاه

دوباره داستان ناملايمات آدمی ست

تو فقط نگاه کن خموش باش
پری به چشم های دیو قصه ها و بعد از میان درز کاه گل به داستان نویس خیره شد

جوان بلند شو های دیو آمده به هوش باش های

دور شو فسونگر دروغ خیرخواهی ای تباه سر

دور شو که چاره هر چه هست از تو نیست

خلاصه های و هوی از پری و دیو فحش و داد و قال و بحث داغ بود

ناگزیر داستان نویس دست از قلم کشید

چشمهاش را که بست

یک نفس در عمق بوي کاه گل و قطره های اشک

شعر از : محمد حسین داودی