کران مستی

ای که در تنگنای غربت من ساختی یادمان پستی خویش

باز با انحنای دفتر من          بسته دیدی کران مستی خویش

دست آخر برنده من بودم    پوچ کردی تمام هستی خویش

انتهای ستمگران درد است    انتهای جهان پرستی خویش

بعد خود شیونی نخواهی دید سربنه شیون دودستی خویش

وقت تکرار شعرکهنه توست تازه کن بیت می شکستی خویش

برای گفتن تو عاشقانه لازم نیست       برای رنج و تباهی ترانه لازم نیست

از این عروض غزل گوش ما پر است برو
صدای عشق تو در این زمانه لازم نیست

که بازحادثه ای با ردیف وقافیه ای     ولی برای هنر این بهانه لازم نیست

تو درک واژه ی شب را نداری و پس هیچ
به چشم تو قلم جاودانه لازم نیست

تو کوچکی و بزرگی مرام ماست برو    به زعم ما قلم کودکانه لازم نیست

به هر کجا که روی باز خانه خانه ی ماست
برای شبزدگان آشیانه لازم نیست

به قدر بیشتر از کافی است دور و برم    حضور بیخودی ات درمیانه لازم نیست

از تو تنها رنج دوران داشته ام     خاطرات تلخ زندان داشته ام

از تو تنها قصه های دردناکم    یادگار سنگ و سیمان داشته ام

از تو تنها نامه های زهر دارت    با وجود زخم پنهان داشته ام

از تو تنها گریه های نانوشته       مشق تکلیفی فراوان داشته ام

از تو یک دلواپسی یک زخم کهنه   از تو یک روح هراسان داشته ام

از تو دنیای سیاه و مه گرفته       از تو شهری پر ز حیوان داشته ام

از تو سازی سوزناک از نای چوپان     مویه ای تا خط پایان داشته ام

از تو تنها از تو تنها دفترم را         خر خری در گوش انسان داشته ام

از پس حادثه ها مرگ تو شد آخرین سوژه ی شاعرانه ام

کمترین فایده ی مردن تو بستن دفتر عاشقانه ام

شور شبواژه شبهای سیاه بهترین هدیه به این زمانه ام

گشته ای وصله ناجور غزل کرده ای خارج از این کرانه ام

دفترم تشنه خون است برو دشمن خونی تو ترانه ام

این هم از بخت بد توست شوی هیمه در آتش جاودانه ام

دست بر گوش کن و پا به فرار نشنوی خنده ی بی بهانه ام

شده ام تازه رهای سرخوشی گرم نفرین تو و زمانه ام

شعر ها از : محمد حسین داودی

نظرات شما عزیزان: