وبسایت رسمی محمدحسین داودی در لوکس بلاگ

تمام   درد  زمین  یادگار خستگی  من
هجوم سرد زمان موسم شکستگی من

سراب  تلخ جنون  ابتدای بی کسی  تو
حصا ر زرد  خزان  اوج  دلگسستگی  من

تمام  خشم زمین جرم دل نبستگی  تو
تمام  درد  زمان  مزد د لشکستگی من

چنان گرفته تب درد هر کرانه این شهر
که درد و ظلمت وغم کرده نیست هستگی من

حضور توست دراین کشتی جنون زده شب
که گشته شعرشب من به گل نشستگی من

نشسته  ظلمت  محض تودر یگانگی غم
که گشته ظلمت وغم همدم دودستگی من

ببین چه پست وسبک گشته آسمان به سرٍٍٍما
که سهم تیر وکمان شد زدام رستگی من

رسیده موسم تسلیم و انتهای صداقت
کنون رسیده معما به دست بستگی من

بی گناهی واژه ای نایاب  و در زندان شده

خشم و  وحشت مهره ای همواره در میدان شده

هیچ کس باور نکرد این جهل تمییز گناه

رستگاری واژه ای همواره بد عنوان شده

این چه ترس تلخ شعر است و چه بهت و اضطراب

این چه درد است عشق با دیوانگان همسان شده

ظلم نیکی شد به خصم و کفر تیغی سوی دوست

درد چون عادت به خواب و خصم چون مهمان شده

دفتر سرخم مبین مرده چنین بی پای و سر

روز دیگر را ببین گویی سراپا جان شده

شعرها از : محمدحسین داودی

 غصه منو نخور هر چی باشه                      روزای تلخ بهارو دوست دارم

می دونم خیلی غریبی نگو نه               آخه من تنهایی ها رو دوست دارم

ای بابا گریه نکن دلم گرفت                       می دونم چطور روزارو بشمارم

بابا انصافتو شکر آی زمونه                             من باید ثانیه ها رو بشمارم !؟

این روزا هر کسی با یه خاطره                          توی دنیای وجودش می پره

می خوای از آبی ها من دل بکنم                     می دونی زنده نبودن بهتره

حالا که شعرامو خوندی چی بگم؟                    باز می پرسی واسه عیدی چی میخوام؟

این همه آدمو باز نوبت من؟                       بی خیالش شدم عیدی نمی خوام

(شعر از :محمد حسین داودی

تقدیم به همه کنکوری ها . یادگاری از سال 80 و دفتر خرابه شب که سوخت :

............................................................

آه کجایی نفس ، آه کجایی خیال

کو چه کنم سر به درد ، سوخت مرا هر دو بال

استرس مرگبار ، روزشمار فرار
هر تپشی بی قرار ، راحت جانم محال

بخت نگون بخت من ، این دل جان سخت من
دلهره بر تخت من ، نی به کجایی بنال

داغ قضا بر تنم ، مهر بلا بر سرم
خود به فنا بسپرم ، وای از این حال و فال

رعشه بر اندام من ، زهر در این کام من
آرزوی خام من ، قسمت من پر ملال

آه و فغان کار من ، یاس و فسون یار من
خرد دل زار من ، کی بکنم شرح حال

عدل و عدالت نشست ، فقر و فلاکت بدست
این همه قارون مست ، این همه افکار کال

یارب از این درد جان ، باختم این امتحان
شرم به چشمم نهان ، از کرمت کن حلال

آه کجایی نفس ، آه کجایی خیال
می کشدم خون جگر ، باز به راه ضلال

(شعر از : محمدحسین داودی )

اقراء ای شاعر این مکتب  برهان قلم از غزل بی جان

به کفن مبرد قلم حسرت  هرکس که کشد نفس از طغیان

نرسد روزی علقی آید از باور خود قلمی ساید

درسرسودای جهان زاید آنگه مکنی عجب از انسان

ان الانسان لیطغی  به گاه قدرت و استغنا

نهفته نعره ی انسان ها را  ثروت به ستم قدرت به بیان

قلمی برا ی مردم مسکین  قلمی دریده جامه ی تمکین

قلمی کشیده خنجر خونین   به نبرد جاودانه ی عصیان

انسان نماد ربک الاکرم          طغیان نماد ما لم یعلم

و غزل نماد تحقیر قلم      وکفن به رنگ سوره ی رحمن

ان الانسان لیطغی                 به گاه قدرت و استغنا

نهفته نعره ی انسانها را

ثروت به ستم قدرت به بیان

شعر از محمد حسین داودی

از بیشه زار کولی روحم عبور کن

با یونجه های دم زده از لابه لای دست

با آفتاب داغ خیالی که می شود

هر روز از ترانه تر و بوی تازه مست

در گرمگاه سینه این بیشه بوی توست

مثل شمیم بوسه ای از کوه دوردست

مثل نوازشی به تن خسته می دمد

مثل ترنمی که بر اندیشه ها نشست

یا چون تلاطمی است در اعماق دفترم

موج تغزلی است که در شیشه ها شکست

از بابت تداوم شبواژه بسته ام

با قامت رسای صدای تو داربست

یک رو ز هم زسوز حضور تو می زنم

آتش به برگ های خزان پیشه هر چه هست

شعر هااز : محمد حسین داودی

خشمم گریبان می درد  نخوت چه سودا می کند
صبرم دمادم می برد   کشتار پروا می کند

دستم چو مجنون خشن  تیغ قلم را می کشد
شعرم قلندرمی شود امشب چه غوغا می کند

ناگه زبانم می برد     چشمم سیاهی میرود
شعرم به خاک افتاده  و      نفرین دنیا میکند

شهر من و خون جگر   شعر من و ببریده سر
اهریمن پولادپر     خندان تماشا می کند

آرام چون اسرار من    همپایه با پندار من
این شهر بی آزار من دردش هویدا می کند

شهرم غریب وبی رمق زهرجنون سرمیکشد
شعرم هراسان خفته و تکرار فردا می کند

 شعر از:  محمد حسین داودی

بیزارم از مصالحه با دزدان       مستضعف وغلام اگر باشم

آزاده ام مبارز پردردم              حتی اگربه تیغ بگیرندم

هرگز اسیر سایه نمی گردم         درظلمت تمام اگرباشم

رنجور جهل مردم محرومم      افسون می نکرده زمین گیرم

درجنگ باجهالت انسانم        شمشیردرنیام اگرباشم

با مردم گرسنه خروشیدم     تا ریشه کن کنم ستم دشمن

خواب ازدوچشم شب بزدایم من    بد نام شهرشام اگر باشم

من حیدرم مبارز انسانم            انسان خفته برکفن آهن

درجهدنان وسفره ی یک نسلم    بی یار و بی سلام اگر باشم

گر بر ردای کهنه ی این مسکین       بنشسته گرد وخاک پریشانی

دستار نان به دست که بسپارم            مدهوش انتقام اگر باشم

ای نسل سرد آهن و دژخیمان      من فزت خوانده خسته ی یک دردم

زخمم شریک اشک یتیمان شد             محتاج شیرخام اگرباشم

قفس . برای من بند بسته ات . تنگ است

نفس به شاعر تنها نشسته ات تنگ است

زمین . بدون تو همواره تیره و تار است

زمان برای طلوع خجسته ات تنگ است

چه می کنی ؟ به چه دل بسته ای ترانه ی من؟

غزل ز قافیه های شکسته ات تنگ است

بیا دوباره پی واژه کوچه را بدویم

دلم برای نفس های خسته ات تنگ است

تو در سکوتی و بغض زمانه در دل توست

دلی به خنده ی از گریه رسته ات تنگ است

تو یک تنی و هزاران قبیله پاپی تو

جهان برای تو و دار و دسته ات تنگ است

شعر از : محمد حسین داودی

اگرآنروز شعرم را نمی خواندی

اگر آنروز شعرم را رها از هرچه در دنیا نمی خواندی

اگر آنروز سوی خود مرا تنها نمی خواندی

اگر آنروز اگرهای مرا اما نمی خواندی

اگر آنروز چشم و گوش شعر کولی ام را وا نمی کردی

اگر آنروز پشت دفتر سرخ مرا امضا نمی کردی

اگر نیرنگ شومت را زمن حاشا نمی کردی

اگر هرگز دروغت را میان شعرهایم جا نمی کردی

بدان دیگر وفادارت نمی مانم

بدان دیگر برایت هیچ شعری را نمی خوانم

بدان دیگر دو واج از شعرهایم را از آن تو نمی دانم

بدان دیگر برای شعر بارانم پشیمانم پشیمانم

برو خوش باش  

برو با آن غزل سازان نو خوش باش

برو نیما برو افسانه شو خوش باش 

برو سختی برای ماست تو خوش باش

اگر دیگر .. اگر آنجا .. اگر در خانه دیگر

اگر هم دیگر از هم هیچ همچون مردم بیگانه دیگر

اگرهم خواستی در واژه های شاعر ویرانه دیگر

برو از ما خدا حافظ . بگو دیوانه دیگر

شعر از : محمدحسین داودی

چرا بوی اسپند را دوست دارم؟
که خاک است خوانش و همواره پاک است

و پرمیشود بیشه از بویش اما
هلاک است این بیشه دیگر هلاک است

از ایجاز و ارزانی اش در شگفتم
نه برگی برای دریدن نه خاری

از اعجاز او در بیابان بگویم
نه گنجی نهان دارد از خود نه باری

که یک نکته در ویژگی های آن نیست
درون و برون هر چه باشد همین است

و این است یک راز پیدای هستی
هر آزاده ای ریشه اش در زمین است

زمین گاهوار بهار و زمستان
همیشه فرو مانده در زندگانیست

زمین مادر مانده تنهای انسان
همیشه به لب ناله ی جاودانیست

غزل بند تلخم ، تَر از اشک و غم گشت
چقدر آخرین بند را دوست دارم

و این سازه ام تازه با بوی نم گشت
چقدر آه اسفند را دوست دارم

شعر از : محمد حسین داودی

به تل برآی و ببین جسم بی سرم زینب

بیا که گشته زمین خون پیکرم زینب

تو ای تو وارث مظلوم رحمت العالم

تو ای تو بنت محمد پیمبرم زینب

قسم به فرق پر از خون حیدر کرار

که فزت خوانده ام ای یار حیدرم زینب

ببین شکسته چنین پهلوی مرا دشمن

بیا بیا تو پرستار مادرم زینب

به ناله های حسن یاور غریب پدر

تو ای نشسته کنار برادرم زینب

بیا که لشگری از بغض و کینه های فدک

به خون کشیده مرا ای تو خواهرم زینب

تمام گریه ی هفت آسمان برای تو شد

ولی چه سود پس از ذبح اصغرم زینب

با پول هايت مي تواني           درگير بازي هات باشي
هم مي تواني غم بسازي     هم مي تواني شاد باشي


با پولهايت مي تواني                  در بند مشتي رنگ باشي
عاشق شوي معشوق گردي         شاعر شوي فرهاد باشي


هر دشمني را مي تواني          با پولهايت دوست سازي
هر بنده اي را مي تواني              با خنده اي آزاد باشي


تو مي تواني قلب ها را              تو مي تواني واژه ها را
قاضي و شاکي را خدا را             آقا شوي استاد باشي


روح مرا اما اما                         با پولهاي بي شمارت
هر گز نخواهي يافت هرگز         بندم کشي صياد باشي
 

بنگر بر این سرای جنون

از شعر شب کفن بافته ام           یک روز هم کفن غرق خون

می شود تا به جوهر انسان

رنگ هر کران زشتی دوران

پنهان شود از قلمی که به آن           زنجیر هوس نگشته مفتون

باور شان نشد ایزد کریم

هنر به قلم آورده به زمین

"وانک لعلی خلق عظیم"        آری "فستبصر و یبصرون"

کاری از : محمد حسین داودی

آسمان سربی ، هوا دود است

چشم های من مه آلودست؟ شاید

صبح ما صادق نمانده است .

روز بی خورشید گشته آه شاید محو و نابود است.

سروهای کوچه در انبوه سرب ودود گم گشتند

هیچ کس درشهر پیدا نیست .

آه کابوس است کابوس است کابوس است

کوچه ام شهرم دیارم دوده اندود است.

خشم صحرا بوده یا نفرین جنگل؟

یا خدا احسان خود از ما زدودست ؟

ای زمین ای گاهوار راحت انسان

باد و خاکت را بشوراندی برای ما؟

آب را از ما جدا کردی و آتش را؟

آری آتش .

نخوتم در بهت کوچه ، آتشی برپای بنمودست

من چه میدانم؟

من چه میگویم؟چه می رانم؟

این پلیدی کار آتش نیست

این پلیدی از غبار خفته ی یک شهر خاموش است

آه کابوس است کابوس است کابوس است

قم . تیرماه ۱۳۸۸ شبزده(محمدحسین داودی)

به افتخار زنده یاد حسین امیدواری

به ماجرای تب و تاب عادتم دادی  

به بوسه های پس از خواب عادتم دادی

شعر از : محمد حسین داودی

به افتخار سید قاسم موسوی

وقتی در صحرا

شب پرسه ام را

با تو

ودیگرکولیان تقسیم میکردم

نه من بو برده بودم تو        نه تو فهمیده بودی من

درآنجاتازه فهمیدم چرا همواره تنهاییم

همانجابود دانستم که بیخود نیست اینجاییم

میراث دار چشم های خیره و انگشت های خشمگین هستیم

شاید هزاران سال با رویای دور شهر انسانی غزل خواندیم

اینک نه من دیگر امید بودن یک آن دیگر باتو را دارم

نه تو آنی برای من

هرگز نگاه باشکوهت در میان ماسه های خشک و مغرور کویری را

از دل نخواهم شست

شاید شبی هم می رسد رخساره ات را برده ام از یاداما من

روح تو را در خون هر انسان تماشا می کنم

آنگاه دیگر دشمنی در بین انسانها نمی بینم

شعر از : محمد حسین داودی

به افتخار پسرک شرور چارمندون - محمد رضوانی

بر این خاک مزن تکیه که شاعر مرده

کم کسی نیست ، رجز خوان معاصر مرده

زیرکی گفت شگفتا قلمش در دست است

بهراسید زکینش که به ظاهر مرده

وطنش؟ اهل کجا بود؟ که پیری آرام

سرتکان داد و به لب گفت: مهاجر مرده

عابران در پی هر روز عبور ممتد

می گریزند و در این فکر که عابر مرده؟

به افق سایه ی آهی نگران می نگرد

قاصدک هان؟ خبر آورده مسافر مرده

قصه خوانی هم از این حادثه سودش را برد

قصه سر کرد: به خشنودی خاطر مرده

شعر از : محمدحسین داودی

به افتخار دکتر سعیدتقی ملا

درآمد درنیامد

درآمد باز برگشت

به درآمد درآمد

پدر درآورد درد درآمد

برادر پشت در پوشیده نیرنگی به سر

و ما در بند مشتی در که آمد یا نیامد

دراین قانون جنگل اقتصاد مانده در مرداب

و یا شاید دروغ و قصه ای دیگر برای مردمی درمانده در گرداب

و یا افیون آزادی برای گرگهای تشنه ی انسان

و یا مفهوم انسانی شعاری قالب حیوان

و دردآمد

و در دامان درد آمد

و درد آورد درمانی که درماند

بگو نفرین به هر مفهوم انسانی

بگو حیوان بگو هرکس به عنوانی

بگو در سایه ی دستی که نامرئیست

بگو نفرین به هر نامی که با ما نیست

و درما نای ماندن نیست

و سرما نای رفتن کشته ، درمان نیست

برو نفرین به اشعاری که می خوانی

برو دنیای ما را نیست پایانی خودت هم خوب می دانی

درآمد پشت در ماند و دودر گشت

درآمد باز برگشت

شعر از : محمد حسین داودی

به افتخار پسر نیک سالاریه-مجید رضوانی

همواره یادم هست

تا هست ، آن بالا خدایی هست

درقلب های عاشق دلخسته جادارد

هرعاشقی را دوست می دارد

او دوست می دارد و می دانم که می خواهد

درگوشه ای او را برای خود نگه دارد

همواره یادم هست

این رنج دنیا را رهایی نیست

این رفتنت هرگز جدایی نیست

رفتی ولی در خلوت خود

گاهی دعایم کن

ای خاطرات روزهای سخت

این شعر را خواندی حلالم کن

شعر از محمد حسین داودی/قم/اسفندماه۱۳۹۰

به افتخار حاجی آرمان سپید .حمیدرضا عسگری .

به ساعت خیره شدم//اما به آن نگاه نمی کنم

زیرا آینده مبهمی را تجسم کرده ام

زمان ثبت شعر دیگری روی سر رسید فرارسیده

اما چرا این دفتر یادداشت این چنین خود را از دست داده؟

و با سکوت معنا داری به چشمان شاعر خیره مانده

آری تنها یک شب دیگر

تنها یک شعر دیگر

سر رسید دیگری به سر رسیده

و نوبت را به دیگری می دهد

مثل همه ی لذت های دنیای کوچک ادمی

به آخرین خط سر رسید می رسم :

درگذشت نیوتن.استقلال تونس.ملی شدن صنعت نفت

و شعر آخر :

بخت سیاه ماهی سرخ اسیر عید

از رنج سفره ای که در آن گسترانده اید

با تُنگ تًنگ شیشه ی افیون مردمان

از هر چه دیده اید و شنیدید و خوانده اید

بخت سیاه سبزه سبز اسیر آب

از ماجرای کهنگی خواب آدمی

در سینی سمین دروغ زمین کور

در پیچش کلاف تب و تاب آدمی

شاید هزار سال گذشتست روزگار

اما هنوز دیو گله مند آدمی است

انگار عید آمده اما به نرخ رنج

رنجی که از سیاهی لبخند آدمی است

شعر و متن از : محمد حسین داودی 

به افتخار باقر

برخیز برخیز

خون تازه را بیا تماشا کن

زیر چکمه های تیره می جوشد

نعره کن به واژه ها که برخیزند

رو نما به شاعری که بخروشد

روزی روزی

کنار جویبار آزادی

خون خون

مرا میان لاله می بینی

آنگاه آنگاه

لاله های باغ انسان را

همچون شعری

به یادگار می چینی

مثل درس

کتاب کودکی هایم

من هم سالهاست

عشق و آرزوی روستا دارم

یا شاید هم

چون دروغ آن چوپان

هر شب در سر

قصه های آشنا دارم

@

کاش گوسفند بیشه ها بودم

یا نه ، نی لبک برای یک چوپان

شعر های عاشقانه میخواندم

در غروب تلخ واژه ی انسان

شعر از : محمد حسین داودی